Δημήτρης Πετρόπουλος: Ο ηθοποιός μιλά στο fourketa.gr για την “Ποντικοπαγίδα” και για τις ξένες παράγωγες που συμμετέχει.

Καλησπέρα Δημήτρη και ευχαριστούμε για την παραχώρηση της συνέντευξης στο  fourketa.gr

Ποια ήταν η κομβική ηλικία ή στιγμή που είπες τώρα θα γίνω ηθοποιός;

Στην ερώτηση αυτή η απάντηση συνήθως είναι η ίδια. ΄΄Από παιδί μου άρεσε… και τα λοιπά΄΄.
Δεν θα πρωτοτυπήσω. Έχω την αίσθηση πως ήταν φυσική συνέχεια μιας σχέσης με το θέατρο
που ενυπήρχε σαν παιχνίδι από τα παιδικά μου χρόνια. Θυμάμαι ακόμα έντονα να αναπαριστάνω
στους φίλους μου τις τραγωδίες που είχα δει στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης, ντυμένος με
σεντόνια. Εμπλουτισμένες με αυτοσχέδιες προσθήκες. Η ενασχόληση αυτή παρέμεινε αδιάλειπτη
ως δημιουργική ψυχαγωγία μέχρι να πάω στη Δραματική Σχολή. Άλλοτε συμμετείχα ως ηθοποιός
σε παραστάσεις και άλλοτε οργάνωνα εκδηλώσεις στο πλαίσιο του σχολείου αρκετά
αντισυμβατικές. Κανα δυό μάλιστα απ΄ αυτές απορώ πώς τις τόλμησα και πώς μου τις επέτρεψαν.
Σε μια χριστουγεννιάτικη εκδήλωση, θυμάμαι, ενέταξα τραγούδια έθνικ πολύ διαφορετικά από τα
τότε αποδεκτά και εμφάνισα έναν άγγελο που παρέπεμπε μάλλον σε ταινία επιστημονικής
φαντασίας παρά σε ορθόδοξη αισθητική αναφορά, επιλογές μάλλον ακραίες στα χρόνια της
δικτατορίας. Πιθανόν να με εμπιστεύονταν επειδή ήμουν καλός μαθητής, δεν ξέρω. Οφείλω
πάντως να αναφέρω πως οι γονείς μου ήταν θεατρόφιλοι και άνθρωποι του βιβλίου και παρόλο
που ζούσαμε μακριά από την πρωτεύουσα, που μονοπωλούσε εκείνον τον καιρό τα θεατρικά
δρώμενα, έρχονταν μια-δυο φορές τον χρόνο στην Αθήνα – είχαμε συγγενείς στενούς εδώ και
φίλους – και έβλεπαν όσες περισσότερες παραστάσεις μπορούσαν. Και μ΄έπαιρναν και μένα μαζί
τους όταν δεν είχα σχολείο. Μου ήταν γνώριμος ο χώρος του θεάτρου. Και μιας και τους ανέφερα,
ανακαλώ την πρώτη μου… ιδιωτική πρωτοβουλία να οργανώσω μια παράσταση – στο σπίτι μου
– με τη δική τους υποστήριξη και… χορηγία. Μετέτρεψα το σπίτι σε εργοτάξιο παρόλο που
πλησίαζαν Χριστούγεννα. Το καθιστικό έγινε αίθουσα θεάτρου. Μετακινήθηκαν τα έπιπλα σε
άλλους χώρους. Δημιουργήθηκε σκηνή με τάβλες οικοδομής πάνω σε δυο κρεβάτια, αυλαία,
κοστούμια φυσικά και μουσική, φώτα και δημιουργική διάθεση. Σκηνοθέτησα μια διασκευή της
Μήδειας και έπαιξα τον Ιάσονα με Μήδεια τη Μαίρη, τον παιδικό μου έρωτα. Είχαμε ετοιμάσει και
πρόγραμμα οχτασέλιδο, χειρόγραφο παρακαλώ, σε τριάντα πέντε αντίτυπα, μπορεί και
παραπάνω. Και δεν είχα ακόμη συμπληρώσει τα έντεκα. ΄΄Για την προσπάθεια, άριστα !΄΄ μου
είπε ο αδερφός της μάνας μου. ΄΄Για το αποτέλεσμα…μμμ !΄΄. Δεν μου χαρίστηκε ποτέ κανείς,
όπως καταλαβαίνετε. Ίσως γι αυτό και δεν μασάω στους επαίνους. Είμαι εκπαιδευμένος εξ
απαλών ονύχων στη σκληρή κριτική.

Πιστεύεις ότι ένας ηθοποιός πρέπει να είναι απόφοιτος δραματικής σχολής ή το ταλέντο
υπερισχύει ;

Έχω περάσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου στις αίθουσες διδασκαλίας πότε σα μαθητής
και πότε σαν εκπαιδευτικός. Αυτό σημαίνει πως πιστεύω στα οφέλη που προκύπτουν από την
παιδαγωγική αλληλεπίδραση. Υπάρχουν όμως δραστηριότητες που τα φυσικά χαρίσματα σε
συνδυασμό με μια ενστικτώδη χαρισματική αξιοποίησή τους μπορούν να καλύψουν το έλλειμμα
παιδείας. Αυτό όμως συμβαίνει συνήθως στο χώρο του ρεαλιστικού θεάτρου. Όταν απαιτούνται
ασκήσεις ακριβείας και παιχνίδια με τη φόρμα καλό θα ήταν να υπάρχουν κώδικες επικοινωνίας
που διευκολύνουν την υλοποίησή τους. Μια καλή θεατρική σχολή μπορεί να συμβάλλει
καθοριστικά. Οι καλές σχολές, κατά τη γνώμη μου, είναι καταρχήν χώροι γόνιμου
προβληματισμού, πειραματισμού και αυτογνωσίας. Άρα χρήσιμες.

Η περίοδος του εγκλεισμού λόγω covid σας επηρέασε αρνητικά;

Όχι ιδιαίτερα, στην αρχή τουλάχιστον, γιατί δεν το έζησα σαν κάτι το προσωπικό. Μας αφορούσε
όλους και ανιχνεύαμε όλοι μαζί μια νέα πραγματικότητα με άδηλη προοπτική. Επειδή μάλιστα τυχαίνει να είμαι αρκετά σπιτόβιος η αλλαγή δεν ήταν θεαματική. Είχα βρει και κάποιες διεξόδους
με μικρές παρασπονδίες όπως όλοι, φαντάζομαι, και δεν ένιωθα έγκλειστος. Το πρώτο λοκντάουν
μάς βρήκε σε περιοδεία και ανέτρεψε τον προγραμματισμό μας, αλλά είχαμε ήδη παίξει το έργο
τέσσερις μήνες και είχαμε προλάβει να το ευχαριστηθούμε, αντίθετα με άλλους που τους κόπηκε η
χαρά στη μέση. Το πρώτο καλοκαίρι – covid πέρασε κάπως εύκολα και γρήγορα. Είχα και μερικά
γυρίσματα σε ξένες παραγωγές που χρύσωσαν το χάπι. Το πρόβλημα στο θέατρο άρχισε να
γίνεται έντονα αισθητό το πρώτο φθινόπωρο – covid. Όλος ο κόσμος ήταν μουδιασμένος και δεν
υπήρχαν ούτε εμβόλια ούτε φάρμακα. Αυτό το χτύπημα ήταν ισχυρό. Μας κλόνισε όλους και
κυρίως όσους έμειναν χωρίς το αποκούμπι της τηλεόρασης, που έμειναν χωρίς δουλειά με άλλα
λόγια. Εγώ είχα μια πρωινή δουλειά στο Υπουργείο Παιδείας που μου επέτρεπε την επιβίωση.
Όσοι δεν είχαν εναλλακτική πιέστηκαν υπέρμετρα. Από την Άνοιξη του ΄21 και μετά η ζωή άρχισε
να ξαναβρίσκει τον ρυθμό της. Αυτή τη στιγμή παίζουμε σε θέατρα γεμάτα.

Πες μας αγαπημένη ταινία και τρεις αγαπημένους ηθοποιούς που θαυμάζεις παγκοσμίως;

Πολλές ταινίες μου αρέσουν – είμαι κινηματογραφόφιλος – αλλά αν πρέπει οπωσδήποτε να
επιλέξω μία θα πω τον ‘’Στάλκερ’’ του Ταρκόφσκι που αγγίζει τα θεμέλια της ύπαρξής μου.
Ηθοποιοί μου αρέσουν επίσης πολλοί – συνέχεια ανακαλύπτω κι άλλους αλλά δεν καταφέρνω
πάντα να συγκρατήσω τα ονόματά τους. Ενδεικτικά θα αναφέρω τον Μάρλον Μπράντο και από
Έλληνες τον Βασίλη Λογοθετίδη και την Έλλη Λαμπέτη.

Κίνημα me too. Εσύ έχεις δεχτεί περίεργες συμπεριφορές από πρόσωπα του χώρου; Και πες
μας την άποψη σου για Λιγνάδη – Φιλιππίδη – Κιμούλη.

Δεν υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, ηθοποιός που να μην έχει υποστεί – και ανεχθεί – κακοποιητική
συμπεριφορά στο όνομα του καλύτερου – υποτίθεται –.καλλιτεχνικού αποτελέσματος. Ιδίως η δική
μου η γενιά, οι παλιότεροι δηλαδή ηθοποιοί, είχε πεισθεί πως στο όνομα της τέχνης οποιαδήποτε
δοκιμασία ήταν θεμιτή και επιπλέον ευεργετική. Καμιά λεπτότητα από την πλευρά του σκηνοθέτη
κατά τη διάρκεια της πρόβας. Έπρεπε να σου φτάνει και να σου περισσεύει το γεγονός ότι σε είχε
επιλέξει. Αυτό το θεωρούσε αρκετή επιβεβαίωση. Μετά άρχιζε η αμφισβήτηση άλλοτε διακριτικά
και με ευγένεια και άλλοτε αυταρχικά και με απρέπεια. Βάναυσα, μερικές φορές. Η διαδικασία της
προετοιμασίας ενός ρόλου και μιας παράστασης δεν μπορεί, προφανώς, να γίνει με το γάντι. Οι
θερμοκρασίες συχνά ανεβαίνουν και οι εντάσεις είναι αναπόφευκτες. Για κάποιους όμως αυτό
είναι το πρόσχημα για να απελευθερώσουν τον αυταρχισμό τους που υποκρύπτει κατά κανόνα
τρομακτικές έως και νοσηρές ανασφάλειες. Έχω δει ανθρώπους να συρρικνώνονται και εντέλει να
μαραίνονται από τη διαρκή αμφισβήτησή τους – χωρίς κανένα καλλιτεχνικό όφελος. Για μένα
αυτές οι κακοποιητικές συμπεριφορές, το τσαλάκωμα δηλαδή της ανθρώπινης αυτοπεποίθησης
και του αυτοσεβασμού, και οποιοσδήποτε εν γένει χειρισμός μειώνει την προσωπικότητα του
άλλου, θα έπρεπε να τιμωρούνται ποινικά όπως και οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Τώρα, όσον
αφορά στους συγκεκριμένους συναδέλφους, ας δούμε πρώτα τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης.
Άλλωστε κατηγορούνται για διαφορετικά πράγματα ο καθένας.

Έχεις τελειώσει Νομική. Πιστεύεις ότι ένας ηθοποιός πρέπει να είναι πολιτικοποιημένος;

Κάθε πολίτης οφείλει να είναι πολιτικοποιημένος. Αυτό θα πει πολίτης. Να συμμετέχεις στα κοινά
και να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα των άλλων – όλων ανεξαιρέτως – και κείνοι τα δικά σου.
Όταν σπρώχνεις για να μπεις πρώτος στο λεωφορείο, όταν παρκάρεις στη ράμπα των αναπήρων,
όταν πετάς σκουπίδια όπου σε βολεύει και λοιπά και λοιπά είσαι επιζήμιος για την κοινωνική
συνύπαρξη. Είσαι εχθρός των άλλων έστω κι αν δεν το συνειδητοποιείς. Οφείλεις επίσης να
ενημερώνεσαι για τα κοινωνικά προβλήματα, να ακούς προσεκτικά τις διαφορετικές απόψεις που
διατυπώνονται και να τις επεξεργάζεσαι επαρκώς έτσι ώστε να μπορείς να τοποθετηθείς
υπεύθυνα πάνω στα διάφορα ζητήματα που προκύπτουν. Κάποιοι όλα αυτά τα ονομάζουν
εκπολιτισμό, αντίβαρο δηλαδή στη βαρβαρότητα, αλλά ο όρος αυτός παραπέμπει περισσότερο σε εκλέπτυνση συμπεριφορών παρά σε κοινωνική ευαισθητοποίηση. Ο ηθοποιός οφείλει, κατά τη
γνώμη μου, να καταδεικνύει – μεταξύ άλλων – τις αντικοινωνικές συμπεριφορές αλλά και τις
παρενέργειες της κοινωνικής αδράνειας τόσο μέσα από τους ρόλους του όσο και στην καθημερινή
συνύπαρξη.

Αν σου έλεγα να επιλέξεις αποκλειστικά μια εποχή ποια θα διάλεγες; Χειμώνα, καλοκαίρι,
άνοιξη ή φθινόπωρο;

Γιατί να επιλέξω από τη στιγμή που ζω σε μια χώρα όπου μπορώ να απολαύσω όλες τις
παραλλαγές των εποχών ; Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε έναν τόσο ισορροπημένο κλιματικά
τόπο. Που το πολύ κρύο και η πολλή ζέστη κρατάνε σχετικά λίγο και δεν δημιουργούν εμπόδια
ανυπέρβλητα ούτε στη φύση ούτε στους ανθρώπους. Και ο ήλιος λάμπει σχεδόν αδιάλειπτα.
Είμαστε προνομιούχοι.

Ο Δημήτρης Πετρόπουλος είναι ευτυχισμένος αυτή την περίοδο; Πως ορίζεις την ευτυχία ;

Αν είσαι ζωντανός και υγιής και δεν πονάς σωματικά ή ψυχικά και δεν πεινάς είσαι ήδη ευτυχής.
Αν τώρα για να νιώσεις ευχαριστημένος θέτεις όρους κι άλλους όρους κι όλο έχεις απαιτήσεις και
προσέχεις μόνο όσα σου λείπουν και αυτά που έχεις δεν τα χαίρεσαι αρκετά κλείνεις μόνος σου
την πόρτα στη χαρά και τη γαλήνη.
Εγώ πέρασα πολλές δοκιμασίες, δεν το αρνιέμαι. Και μερικές ήταν πολύ σκληρές. Γεννήθηκα
όμως με ένα χάρισμα. Ευχαριστιέμαι πολύ εύκολα και με το τίποτα. Δεν είμαι άπληστος. Έχω και
γω, φυσικά, στιγμές που μουρμουράω γιατί θάθελα να ήμουνα λίγο πιο τυχερός στα
επαγγελματικά αλλά θυμάμαι γρήγορα πως ήμουν τυχερός σε θέματα υγείας και συνέρχομαι
αμέσως. Και όπως συνηθίζω να λέω έχω έναν άγγελο φύλακα που κάνει υπερωρίες κι αυτό από
μόνο του είναι πηγή ευγνωμοσύνης ανεξάντλητη.

Τηλεοπτικά όλοι μας σε θυμόμαστε σαν τον κακό και ύπουλο Πρωθυπουργό που προσπαθεί να καλύψει τον βιασμό και θάνατο μιας κοπέλας στην Θεσσαλονίκη που το έκαναν οι φίλοι του κι αυτός όταν ήταν πολύ νέοι (΄΄Στο παρά Πέντε΄΄) Εσένα τελικά ποιος ήταν ο πιο αγαπημένος σου
ρόλος στην tv ;

Νομίζω και γω πω ο ρόλος που συνέβαλε καθοριστικά στην αναγνωρισιμότητά μου από το ευρύ
κοινό ήταν πράγματι ο ρόλος του Πρωθυπουργού στο ΄΄Παρά πέντε΄΄ και τον σέβομαι ανάλογα.
Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι ρόλοι που θυμάμαι και χαμογελάω όπως ο άστεγος στο
΄΄Ευτυχισμένοι μαζί΄΄, για να αναφέρω ενδεικτικά κάτι εντελώς διαφορετικό από το ΄΄Παρά πέντε΄΄.
Φέτος επανήλθα τηλεοπτικά – μετά από αποχή δεκαπέντε ολόκληρων χρόνων – με έναν ρόλο
κωμικό που συμπάθησα ιδιαίτερα. Τον Στεφάν από τη σειρά ΄΄Ασε μας ρε μαμά΄΄

Θεατρικά σε βλέπουμε στην πολύ αστεία αστυνομική κωμωδία «Ποντικοπαγίδα» στο θέατρο
Νέος Ακάδημος. Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου και πες μας πως είναι να παίζεις έργο της
Αγκάθα Κριστι;

Δεν μπορώ να σας πω τίποτα για τον ρόλο μου γιατί θα αποκάλυπτα στοιχεία της πλοκής που θα
χάλαγαν την ευχαρίστηση των μελλοντικών θεατών που θα ήθελαν να τα ανακαλύψουν μόνοι
τους. Πρόκειται για έργο με αστυνομική υπόθεση, όπως ξέρετε. Ένα έργο-θρύλος που στο
Λονδίνο παίζεται από το 1952 μέχρι σήμερα, εβδομήντα χρόνια δηλαδή, με μια μόνο διακοπή
μερικών μηνών λόγω της πανδημίας. Ο ηθοποιός που έπαιξε πρώτος τον δικό μου ρόλο, ο David
Raven, συμμετείχε συνολικά σε 4.575 παραστάσεις της΄΄Ποντικοπαγίδας΄΄ και μπήκε στο Βιβλίο
Γκίνες. Αλλά και στον Καναδά η ΄΄Ποντικοπαγίδα΄΄ παιζόταν επί 27 χρόνια συνεχόμενα.

Διάβασα ότι θα σε δούμε και στο εξωτερικό με δυο ξένες τηλεοπτικές παραγωγές. Μίλα μας
λίγο για αυτό και για τους ρόλους σου.

Πρόκειται για την Εγγλέζικη μίνι-σειρά ΄΄Bulletproof΄΄, μια αστυνομική κωμωδία δράσης που
παίχτηκε πρόπερσι με μεγάλη επιτυχία σε όλες τις αγγλόφωνες χώρες, εξασφαλίζοντας έτσι και
δεύτερο κύκλο επεισοδίων, στον οποίο συμμετέχουν και Έλληνες. Ανάμεσά τους σε βασικό ρόλο
ο Σταύρος Ζαλμάς, που είναι και ο στόχος των δυο πρωταγωνιστών αστυνομικών, εγώ που είμαι
ο έμπιστός του και ο Γιώργος Καραμίχος.
Η δεύτερη συμμετοχή μου είναι κινηματογραφική. Πρόκειται για τη Γαλλική ταινία ΄΄On sourit pour
la photo΄΄ σε σκηνοθεσία του Francois Uzan – δεν ξέρω με ποιο τίτλο θα παιχτεί στην Ελλάδα –
που πήρε το Μεγάλο Βραβείο στο Festival de l’Alpe d’Huez και παίχτηκε ήδη τον Μάη στο Παρίσι.
Είναι μια αγαπησιάρικη κομεντί που γυρίστηκε στην Ελλάδα και γω υποδύομαι έναν Έλληνα
ταβερνιάρη που μιλάει Γαλλικά.

Τόσα χρόνια στον χώρο της ηθοποιïας έχεις να μας πες κάποιο ευτράπελο από την δουλειά;

Όταν έπαιζα τον Αλχημιστή του Μπεν Τζόνσον κάθε φορά που έβγαινα από τη σκηνή άφηνα το
καπέλο μου σε συγκεκριμένο σημείο για να το βρίσκω αμέσως. Σε μια παράσταση ετοιμάζομαι να
βγω στη σκηνή και δεν το βρίσκω. Τρέχοντας πανικόβλητος γυρνάω στο καμαρίνι να δω μήπως
το άφησα εκεί και δεν το βρίσκω ούτε εκεί. Αποφασίζω να βγω στη σκηνή χωρίς καπέλο γιατί είχε
γίνει μια παύση που μου φάνηκε αιώνας. Τη στιγμή ακριβώς που ετοιμαζόμουνα να βγω λέει ο
ένας συνάδελφος στον άλλο – ανήσυχος μεν γιατί δεν ήξερε τι συμβαίνει στο παρασκήνιο αλλά με
ύφος χαμογελαστό σαν να επρόκειτο για κάτι το χαριτωμένο – για να καλύψει το κενό ΄΄Κάτι θα
τον κρατεί στο εργαστήρι ! Πάω να δω.΄΄ Για μένα ήταν η χαριστική βολή μέσα στην υπερένταση.
Με έπιασε τρελό γέλιο νευρικό που ήταν αδύνατον να συγκρατήσω. Έπαιξα όλον τον μονόλογο
που ακολουθούσε με παντομίμα και με τους συναδέλφους απέναντί μου – που ήταν πλάτη στο
κοινό – να επιδεινώνουν την κατάσταση γιατί τραντάζονταν κυριολεκτικά από το γέλιο. Εφιάλτης.
Αυτή είναι η σωστή λέξη. Γελάς… αλλά θες να ανοίξει η γη και να σε καταπιεί.

Κατάκτηση ονείρων… Εσύ έχεις κατακτήσει τα όνειρα σου; Υπάρχει κάποιο όνειρο που μέχρι
στιγμής δεν έχει γίνει πραγματικότητα ;

Έχω την αίσθηση πως τα όνειρά μου δεν ήταν ποτέ τόσο συγκεκριμένα και μετρήσιμα για να
μπορώ να κάνω απολογισμό. Ούτε μεγαλεπήβολα ήταν, αν εξαιρέσεις κάποιες μικροματαιοδοξίες
που έχουν όλοι οι καλλιτέχνες, ιδίως όταν είναι νέοι Ήθελα να περνάω καλά. Αυτό για μένα
σήμαινε να κάνω κάτι που μου αρέσει με συνεργάτες που μου αρέσουν σε ατμόσφαιρα
δημιουργική και αγαπησιάρικη και με αποτέλεσμα που να μας ικανοποιεί και μας και το κοινό. Δεν
έκανα, με άλλα λόγια, όνειρα που απαιτούσαν κινήσεις επαγγελματικής σκοπιμότητας και
΄΄έξυπνες΄΄ επιλογές που εξυπηρετούν το χτίσιμο καριέρας. Ομολογώ πως θα μπορούσα – και θα
ώφειλα ίσως – να είμαι πιο αυστηρός και πιο επιλεκτικός αν ήθελα μια διαφορετική διαδρομή. Θα
μπορούσα δηλαδή να επιδιώκω συνεργασίες που θα συνέβαλλαν σε μια πιο συγκροτημένη και
πυκνή αξιοποίηση των δυνατοτήτων μου που θα οδηγούσε ενδεχομένως και σε μια ταχύτερη
ανοδική πορεία. Οι προτεραιότητές μου όμως περιλάμβαναν πιο ήπια διαδρομή, πιο χαλαρή,
κάπως περιθωριακή, με μια προσωπική ζωή που καταβρόχθιζε συχνά τη μερίδα του λέοντος. Δεν
ανταποκρίθηκα, λόγου χάριν, στα πρώτα βήματά μου, όταν επέστρεψα από το Παρίσι μετά από
μακρά απουσία έξι χρόνων, σε μια ιδιαίτερα δελεαστική πρόταση συνεργασίας του Μίνωα
Βολανάκη – που με ήξερε από την εποχή που ήταν διευθυντής της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ
όπου φοιτούσα – όταν ανέλαβε για δεύτερη φορά τη διεύθυνση του Κρατικού για να μην
απομακρυνθώ από την Αθήνα και από το έτερόν μου ήμισυ, γεγονός που τον ενόχλησε λιγάκι.
Κάποια επομένως όνειρα δεν κατακτήθηκαν γιατί δεν είχα την ανάλογη πολεμική διάθεση. Ξέρω
μονάχα πως κάποιοι ρόλοι με γοήτευαν και δεν έτυχε να τους παίξω, χωρίς όμως αυτό να μου
γεννάει σύνδρομο στέρησης. Έπαιξα άλλους και πολύ σημαντικούς. Το θέμα είναι αν κατάφερα να
τους παίξω τόσο καλά όσο ώφειλα – που πολύ αμφιβάλλω, παρά τις καλές κριτικές. Παρηγορούμαι
πιστεύοντας πως μερικές στιγμές θα ήμουν ίσως επαρκής.

Διάβασα μια διθυραμβική κριτική για την παράσταση που σκηνοθέτησες φέτος το καλοκαίρι
και από έναν κριτικό που θεωρείται ιδιαίτερα αυστηρός (Σάββας Πατσαλίδης)*. Αναφέρομαι στο ΄΄Μάθημα Ιστορίας του Σάκη Σερέφα παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων. Γιατί δεν ασχολείσαι πιο συχνά με τη
σκηνοθεσία ;

Ήταν αλήθεια μια πολύ καλή στιγμή, το παραδέχομαι. Ήταν τόσο διάχυτη η χαρά και η συγκίνηση
και τόσο μεταδοτική που ξεπέρασε τις όποιες επιφυλάξεις μου για τα αδύναμα σημεία της
παράστασης που πάντα διαφεύγουν. Εύχομαι να υπάρξει και συνέχεια. Ομολογώ πως ήμουν
τυχερός. Όλες μου οι παραστάσεις έτυχαν θερμής υποδοχής και ξεπέρασαν όλες τον πήχυ των
προσδοκιών μου – προς μεγάλη μου έκπληξη – δεδομένου ότι δεν δηλώνω σκηνοθέτης.
Πράγματι, με ρωτάν συχνά γιατί δεν σκηνοθετώ πιο τακτικά. Δεν ξέρω. Ίσως χρειάζομαι ένα
πλαίσιο που ποτέ δεν επιδίωξα να το δημιουργήσω μόνος μου. Όταν όμως μου προτείνουν κάτι
που με διεγείρει ανταποκρίνομαι.

Έχεις φίλους/φίλες από το καλλιτεχνικό χώρο;

Ελάχιστους. Την πιο αγαπημένη μου την έχασα το καλοκαίρι. Την πολύ σημαντική ηθοποιό – και
άνθρωπο σπουδαίο – Ανέζα Παπαδοπούλου που έφυγε πρόωρα και μου λείπει αφόρητα. Οφείλω
όμως να ομολογήσω πως όταν συναντιέμαι με συναδέλφους που ήρθαμε κοντά κάποια στιγμή
νιώθουμε σαν να μη χαθήκαμε ποτέ κι ας πέρασαν τα χρόνια.

Αν σου έλεγα να πεις σε έναν άνθρωπο μια Συγνώμη και σε έναν άλλον ένα Ευχαριστώ ποιοι
θα ήταν και για ποιον λόγο;

Δεν δυσκολεύομαι ευτυχώς καθόλου να ζητήσω συγγνώμη. Και δυστυχώς υπήρξαν στη ζωή μου
μερικές περιπτώσεις που έχασα το μέτρο και ζήτησα συγγνώμη όπως ώφειλα. Το πρόβλημά μου
όμως είναι το εξής. Ποτέ δεν ανεβάζω αδρεναλίνη απρόκλητα και θέλω να πιστεύω πως είμαι
ανεκτικός και ανθεκτικός. Έχω όμως και γω τα όριά μου. Το λέω γιατί αντέδρασα απότομα τα
τελευταία χρόνια δυο φορές αλλά και τις δυο φορές είχα προκληθεί και μάλιστα με τρόπο απρεπή.
Η οφειλόμενη κατά τη γνώμη μου συγγνώμη θα έπρεπε να είναι αμοιβαία και δεν ήταν. Και
παρόλο που ζήτησα συγγνώμη, εμένα δεν μου ζήτησε κανείς. Και κάποιοι μάλιστα επιλέγουν να
θυμούνται μόνο τη δική μου αντίδρασή και όχι την συμπεριφορά που την προκάλεσε. Το βρίσκω
πολύ άδικο και ανέντιμο.
Όσο για το ευχαριστώ το λέω συνέχεια γιατί πιστεύω πως κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να
σου προσφέρει το ο,τιδήποτε. Και μένα μου προσφέρουν πολλά οι δικοί μου άνθρωποι – αλλά και
κάποιοι άγνωστοι που σε διευκολύνουν τη στιγμή που το έχεις ανάγκη. Μια γενναιόδωρη
χειρονομία σου μαλακώνει την ψυχή. Λειτουργεί σαν ψυχική ευεργεσία.

Κάνε μια ερώτηση μόνος σου στον εαυτό σου;

Την έκανα. Από μέσα μου.

Δώσε μια ευχή για το  fourketa.gr  ;

Θα ξεκινήσω με έναν ορισμό και μια μικρή ιστορία. Μια φίλη μου αγαπημένη ονόμαζε φουρκέτες
τις πολύ κλειστές στροφές, τις επικίνδυνες, που απαιτούν πολύ προσεχτική οδήγηση. Ένας
πωλητής αυτοκινήτων, από την άλλη, που με είδε κάποτε να διστάζω ανάμεσα σε δυο τύπους
αυτοκινήτων θέλησε να με βοηθήσει να διαλέξω και με ρώτησε ΄΄Με τι ταχύτητα θες να παίρνεις
τις κλειστές στροφές της Πάρνηθας;΄΄. Τις επονομαζόμενες από τη φίλη μου φουρκέτες. Τι να του
απαντήσω ; ΄΄Θες σύζυγο ή ερωμένη;΄΄ με ξαναρωτάει. Ηρεμία ή συγκινήσεις ;
Εύχομαι στη fourketa να είναι καλοτάξιδη ακόμα και για τους παράτολμους.

*Ο Δημήτρης Πετρόπουλος πρωταγωνιστεί στη παράσταση “Ποντικοπαγίδα” στο θέατρο Νέος Ακάδημος για πληροφορίες εδώ:https://fourketa.gr/?p=5920

*Η Κριτική του κυρίου Σάββα Πατσαλίδη ειναι εδώ:https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid02fu7VQRuhuPwfiDiCSQqCfMp5AbBm1arkWrFrgDM2PmRoULofyoqGPLFT3VaxqAggl&id=100010413617900

Απο την Δημοσιογραφο Βασιλική Δρακοπούλου 18/11/2022