Ο ΦΟΙΒΟΣ ΜΑΡΚΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟ “ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ” ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ FOURKETA

Πες μας λίγα λόγια για το νέο σου βιβλίο;

Το νέο μου βιβλίο με τίτλο Συνομιλώντας με τις σκιές, από τις εκδόσεις 24 γράμματα αποτελείται από δύο αστυνομικές νουβέλες με φόντο την σημερινή Αθήνα, όπου οι κεντρικοί ήρωες συνομιλούν με το είδωλό τους μέσα από τους καθρέπτες της ζωής που άλλοτε αποκαλύπτουν, άλλοτε παραμορφώνουν  το ψυχικό τους κόσμο παίζοντας με αυτό τον τρόπο ένα αγωνιώδες κυνηγητό με τις σκιές τους. Τις σκιές τις απόρριψης, της απώλειάς και τις νοσταλγίας που προσπαθούν να υπερνικήσουν και να λυτρωθούν. Το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο Το δωμάτιο με τις φωτογραφίες αποτελεί μια σύνθεση από μικρά διηγήματα και ταχυδράματα, ενορχηστρωμένα πάνω στον θεματολογικό άξονα της αέναης περιπέτειας του σύγχρονου ανθρώπου και στην διαλεκτική σχέση με τον εσωτερικό και εξωτερικό του κόσμο. Οι δύο πρώτες νουβέλες έχουν ως θεματικό μοτίβο την κατάσταση της εκδίκησης, της φιλίας και της προδοσίας. Το τρίτο κεφάλαιο είναι περισσότερο αυτοβιογραφικό. Ο κάθε κεντρικός ήρωας των έργων φέρει πολλά στοιχεία του υποφαινό0μενου από την ζωή και τα προσωπικά του βιώματα από τα σχολικά του χρόνια, τις σπουδές και την μετέπειτα ζωή του. Η πλοκή θυμίζει κάπως κινηματογραφικό σενάριο, και ο λόγος παρόλο που είναι πεζός περιλαμβάνει και θεατρικά στοιχεία. Τρείς διαφορετικές ιστορίες με πρωταγωνιστές καθημερινούς ανθρώπους που καλούνται να πάρουν αποφάσεις οι οποίες θα καθορίσουν τις ζωές τους και τις ζωές των άλλων. Ο κάθε χαρακτήρας κουβαλάει τα δικά του προσωπικά βιώματα που καθορίζουν και την στάση του στην ζωή. Ερωτεύονται, απογοητεύονται, αγαπάνε, μισούν και ζηλεύουν. Κάποιοι παίρνουν πρωτοβουλίες και αλλάζουν προς το καλύτερο τη ζωή τους, ενώ άλλοι παρασύρονται από τα πάθη τους και κάνουν λάθη τα οποία καταστρέφουν όχι μόνο την ζωή τους αλλά και τις ζωές των άλλων ανθρώπων του στενού τους κύκλου.

Τι σε έκανε να ασχοληθείς με τη συγγραφή βιβλίων;

Από τα χρόνια της εφηβείας μου, την περίοδο που ήμουν ακόμη στο μεταβατικό στάδιο της Γ Λυκείου, ξεκίνησα το πρώτο μου φλερτ με την συγγραφή. Αρχικά ως πρώτο στάδιο ξεκίνησα να γράφω κάποια πρωτόλεια, κάποιες αόριστες σκέψεις οι οποίες κυρίευαν και αναστάτωναν το μυαλό μου. Ήμουν γενικά ένας ανήσυχος έφηβος ο οποίος προτιμούσε να κάθεται τα βράδια του Σαββάτου μέσα στο σπίτι και να γράφει, να ακούει μουσική ή να διαβάζει, σε αντίθεση με τους συνομηλίκους μου οι οποίοι αρέσκονταν να βγαίνουν να πηγαίνουν για ποτό ή για σινεμά. Τα πρώτα μου βήματα στην συγγραφή τα πραγματοποίησα με κάποια ποιήματα τα οποία κάποιος έμπειρος αναγνώστης θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει ως αφηρημένες σκέψεις από ένα προσωπικό ημερολόγιο κάποιου ατίθασου εφήβου. Ο υποφαινόμενος μάλιστα στην πιο ώριμη ηλικία αποκάλεσε τα πρώτα ποιήματα του «σκουπίδια» όπως άλλωστε είχε κάνει και ο Αλεξανδρινός ποιητής Κ.Π. Καβάφης τα δικά του πρώτα «ανώριμα» κατά τον ίδιο ποιήματα. Στην συνέχεια, όταν εισήχθην στο πανεπιστήμιο Πατρών στο τμήμα Θεατρικών σπουδών, δεν κρύβω ότι απογοητεύτηκα εξ αρχής, καθώς ήταν η τελευταία μου επιλογή στο μηχανογραφικό. Κατά την διάρκεια της φοίτησής μου όμως στο συγκεκριμένο τμήμα, ανακάλυψα την μαγεία του θεάτρου, και πιο συγκεκριμένα, την πλούσια αλλά και ενδιαφέρουσα ιστορία που περιστρέφεται γύρω από το θέατρο, αλλά και την μυστηριώδη αλήθεια που κρύβεται πίσω από κάθε ήρωα ενός θεατρικού κειμένου. Έτσι λοιπόν άρχισα να εμβαθύνω την έρευνα μου και να ξεκινήσω την συγγραφή των πρώτων μου θεατρικών έργων και μονόπρακτων. Η αλήθεια είναι ότι πίσω από την συγγραφή ενός θεατρικού έργου κρύβεται μια μεγάλη δυσκολία, καθώς ο συγγραφέας είναι υποχρεωμένος, γράφοντας το έργο του να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι κάθε ήρωας είτε καλός είτε κακός, θα πρέπει να δικαιολογεί την κάθε του πράξη. Επιβάλλεται η ψυχογράφηση του κάθε θεατρικού ήρωα μέσα στο έργο. Με αυτόν τον τρόπο ο συγγραφέας δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία διαβάζοντας το κείμενο να μπορεί να ταυτιστεί, να «νιώσει» αλλά πάνω απ’ όλα το κείμενο που διαβάζει να μπορεί να του μεταδώσει κάτι. Ο μεγάλος Ρώσος νατουραλιστής, Άντον Παύλοβιτς Τσέχοφ, σε κάθε του έργο δικαιολογούσε και ψυχογραφούσε τον κάθε ήρωα, από τους κύριους χαρακτήρες, μέχρι τους πιο υποδεέστερους.  Ένα θεατρικό έργο, αρχικά θα πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος, όπως επίσης και ένα διήγημα. Το διήγημα είναι μια δύσκολη περίπτωση συγγραφής καθώς ο συγγραφέας θα πρέπει να περάσει στον αναγνώστη την «προσωπική του αλήθεια» μέσα σε λίγες σελίδες. Αργότερα με τον «θάνατο του συγγραφέα» τον βασικό ρόλο τον είχε ο σκηνοθέτης ο οποίος έπαιρνε το θεατρικό έργο ή τον μονόλογο και του έδινε σάρκα και οστά ανεβάζοντάς το στην σκηνή έχοντας δώσει την δική του προσωπική πινελιά. Η λέξη που με εκφράζει ως συγγραφέα είναι η λέξη ψυχοθεραπεία, καθώς από μικρός, όλα μου τα μυστικά τα οποία δεν μπορούσα να τα εκμυστηρευτώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό, τα εξέφραζα αποτυπώνοντάς τα στο χαρτί. Για μένα η συγγραφή είναι μια μέθοδος ψυχοθεραπείας, γι’ αυτό άλλωστε στους περισσότερους χαρακτήρες των έργων μου υπάρχουν πολλά κομμάτια από την ζωή μου, αλλά και στιγμές από την καθημερινότητά μου. Αυτό γίνεται γιατί δεν διστάζω να μεταφέρω ή μάλλον μα μοιραστώ με το κοινό τις ανησυχίες μου, καθώς ο κάθε άνθρωπος ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά. Η αλήθεια είναι ότι αντλώ έμπνευση από την ραπ μουσική και ειδικότερα από τις ξένες ροκ μπαλάντες. Οι στίχοι των ποιημάτων μου είναι αφηρημένοι, καθώς στην προσωπική μου ποιητική συλλογή υπάρχει ποικιλία θεμάτων τα οποία θίγουν ζητήματα όπως ο έρωτας, η φιλία, η ελευθερία, η απόρριψη και η πραγματικότητα. Οι δύο μεγάλοι μου φόβοι οι οποίοι με τρόμαζαν από την παιδική μου ηλικία ήταν η απώλεια και η απόρριψη. Πολλές φορές εθελοτυφλούμε και έχουμε την συνήθεια να μεγαλοποιούμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά αγνοώντας ή περιφρονώντας τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συνάνθρωποί μας. Αυτό είναι μεγάλο λάθος διότι θα πρέπει να σκεπτόμαστε ότι υπάρχει περίπτωση κάποιος να έχει πολύ σοβαρότερες δυσκολίες και ανεπανόρθωτες. Κατά την γνώμη μου δεν θα πρέπει ποτέ να κρίνεται άσχημα κάποιος επειδή έχει μια κάποια αρνητική συμπεριφορά, διότι δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε το τι έχει περάσει στην ζωή του.

Από ποιους παράγοντες αντλείτε έμπνευση;

Οι συγγραφείς οι οποίοι έχω αντλήσει έμπνευση είναι ο Έντγκαρ Άλαν Πόε και ο Φράτς Κάφκα, ενώ οι αγαπημένοι μου ποιητές είναι ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Μίλτος Σαχτούρης, η Anne Sexton και η Κατερίνα Γώγου. Θεωρώ ότι η ποίηση είναι η πιο δύσκολη μορφή γραπτού λόγου. Η ποίηση είναι ο καθρέπτης της πραγματικότητας του κάθε ποιητή. Το πώς βλέπει ο ποιητής την κοινωνία μέσα από την δική του ματιά. Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι ο γλάρος Ιωνάθαν του συγγραφέα Ριτσαρντ Μπάχ, όπου περιγράφει την αλληγορική ιστορία ενός γλάρου του οποίου η αγάπη να πετά τον οδηγεί στην αναζήτηση του απόλυτης πραγματικότητας, της αέναης προσπάθειας, της αυτοανακάλυψης.

Είσαι και ηθοποιός την εποχή του lockdown πώς είναι η κατάσταση;

Η εποχή της απαγόρευσης αποτελεί ένα μεγάλο βραχνά για όλους. Κυρίως για τους καλλιτέχνες. Για καλή μου τύχη λόγω του ό, τι εργάζομαι και ως θεατρολόγος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, βρίσκομαι σε λίγο καλύτερη μοίρα. Ωστόσο στην κρίσιμη εποχή που ζούμε δυστυχώς η θεατρική παιδεία εκλείπει. Αυτό που με κάνει υπερβολικά χαρούμενο και  ευτυχισμένο είναι το ό, τι κάθε φορά που βλέπω τους μαθητές μου κάθε μέρα να είναι κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι από τα υπόλοιπα μαθήματα, κάθε φορά που κτυπάει το κουδούνι για το μάθημά μου, τους βλέπω να με περιμένουν στην πόρτα, και βλέπω τα χαμόγελα και την λαχτάρα ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους, είναι κάτι που με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα, αλλά και ευλογημένος που επέλεξα τον κλάδο της εκπαίδευσης. Η αμοιβή του κάθε εκπαιδευτικού είναι τα χαμόγελα και η αγάπη των παιδιών.

Πες μας τις αγαπημένες σου ταινίες

Έχω ξεχωρίσει πολλές ταινίες τα τελευταία χρόνια. Εκείνη όμως μου με έχει αγγίξει όσο καμία άλλη είναι η ταινία του Arronovsky The Fountain. Από την συγκεκριμένη ταινία έχω πάρει έμπνευση για τα περισσότερα από τα έργα μου. Την είχα δει το 2007. Τον επόμενο μήνα ακριβώς με ώθησε να αρχίσω να γράφω  κάποια σενάρια για ταινίες μικρού μήκους. Μια άλλη ταινία που με έχει συγκινήσει απίστευτα είναι το Hachiko, η ιστορία ενός σκύλου. Λόγω του ό, τι έχω ένα golden retriever  αρσενικό, μπόρεσα να καταλάβω το νόημα της ταινίας και να αγαπήσω τον σκύλο μου ακόμα περισσότερο. Κάθε φορά που τον βγάζω βόλτα αποτελεί ξεκούραση για μένα και αποθεραπεία. Και η τρίτη ταινία που με καθήλωσε ήταν το The fighter το 2008 με τον Cristian Beill. Σε αυτή την ταινία ταυτίστηκα με τον νεαρό πυγμάχο, όπου ο αδερφός του προσπαθούσε να τον προπονήσει ως δάσκαλος και να τον μυήσει στην πυγμαχία και στην φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών. Χρησιμοποιώ την λέξη ταυτίστηκα διότι από τα παιδικά μου χρόνια λόγω του ότι ασχολούμαι με τις πολεμικές τέχνες είχα δεθεί πολύ με τον δάσκαλό μου, όπως και με τον γυμναστή και τον προπονητή που είχα στο λύκειο, όπου εκτός του ότι με προπονούσαν μου δίδασκαν και ήθος, αλλά και πώς να πιστεύω στον εαυτό μου. Με μάθανε να περπατάω με ψηλά το κεφάλι και να μην τα παρατάω στην πρώτη δυσκολία που συναντάω. Η ζωή άλλωστε μου έμαθε ότι, αν ξεκινήσεις να πας σε κάποιον προορισμό, θα συναντήσεις πολλές πέτρες στο δρόμο σου. Άλλοτε βαριές και άλλοτε μικρές και ασήμαντες. Αυτές τις πέτρες όμως δεν θα χρειαστεί να τις παραμερίσεις διότι δεν θα φτάσεις πότε εκεί που θέλεις να πας. Έτσι έβλεπα πάντοτε κάθε μου στόχο. Με πρόγραμμα, επιμονή και υπομονή.

Αν γύριζες το χρόνο πίσω θα γινόσουν ηθοποιός και συγγραφέας;

Αν γύριζα πίσω τον χρόνο δεν νομίζω ότι θα άλλαζα κάτι από την ζωή μου.. έχω φίλους μοναδικούς, δύο υπέροχους γονείς, μια αδερφή καταπληκτική, και το σπουδαιότερο μια δουλειά που αγαπώ. Αισθάνομαι ευλογημένος με όλα αυτά. Περισσότερο ευτυχισμένος νιώθω για τα μαθήματα που έχω πάρει από την ίδια την ζωή, πια είναι αυτά; Το ότι έγινα δυνατότερος όταν βοήθησα και έδωσα τα πάντα σε ανθρώπους που δεν με βοήθησαν και με έβλαψαν, και έδωσα ελάχιστα πράγματα σε ανθρώπους που με βοήθησαν όσο κανείς άλλος χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Το καλό με μένα είναι ότι μπορώ να συγχωρέσω άτομα που με έβλαψαν. Αλλά δεν ξεχνάω ποτέ. Από την άλλη για κάποια άλλα άτομα δεν χρειάστηκε να κρατήσω κακία, απλώς τα διέγραψα από την ζωή μου. Τους ευχαριστώ για ένα μεγάλο δώρο που μου προσέφεραν. Με  την συμπεριφορά τους μου έδειξαν τι δεν πρέπει να γίνω και πως δεν πρέπει να συμπεριφέρομαι σε άτομα που μου φέρθηκαν εντάξει.

 Σε πέντε χρόνια από τώρα πώς θα ήθελες να είναι η ζωή σου;

Θυμάμαι ένα ρητό που λέει. Ζούμε μόνο μια φορά… εγώ διαφωνώ. Κατά την γνώμη μου πρέπει να λέμε, ζούμε κάθε μέρα και πεθαίνουμε μόνο μια φορά. γι αυτό θα πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μας! Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Θα πρέπει να μην στεναχωριόμαστε για πράγματα που έγιναν και για πράγματα που δεν μπορούν να αλλάξουν. Για τον λόγο αυτό αν θέλουμε να πούμε σε κάποιον σε αγαπώ ή σε ευχαριστώ καλό θα είναι να το κάνουμε όσο είναι καιρός γιατί κανείς δεν ξέρει πως τα φέρνει η ζωή.

Τι σημαίνει η λέξη επιτυχία για εσάς;

Όταν λέμε ότι κάποιος άνθρωπος είναι πετυχημένος ή ξεχωριστός δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι έχει καταφέρει πολλά ή ότι έχει βγάλει πολλά χρήματα. Η λέξη επιτυχία κρίνεται από το αποτέλεσμα και την απήχησή του απέναντι στο ευρύ κοινό. Ένας εκπαιδευτικός για παράδειγμα θεωρείται πετυχημένος όταν οι μαθητές του τον αγαπούν και το βασικότερο όταν δεν τον ξεχνούν όσα χρόνια και αν περάσουν. Ένας επιτυχημένος ηθοποιός κατά την γνώμη μου δεν είναι απαραίτητα μόνο ένας ταλαντούχος η ένας πασίγνωστος ηθοποιός. Το βασικό μέλημα για την επιτυχία είναι η αναγνώριση από τον κοινωνικό περίγυρο. Γι’ αυτό πάνω απ’ όλα βασικό ρόλο παίζει και η συμπεριφορά του ηθοποιού όπως και το ταλέντο. Μπορεί να υπάρξει ένα ταλαντούχους ηθοποιός ή σκηνοθέτης ο οποίος να μην θεωρείται ιδιαίτερα δημοφιλής λόγω άσχημης συμπεριφοράς.

Καλλιτέχνης γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Ο κάθε άνθρωπος κρύβει έναν καλλιτέχνη μέσα του. Ο καλλιτέχνης είναι ένας μικρός δημιουργός ο οποίος μετά από μια οποιαδήποτε στιγμή μπορεί αυτόματα να του έρθει η έμπνευση να γράψει, να ζωγραφίσει, να συνθέσει, και γενικότερα να δημιουργήσει. Ο καθένας μπορεί να γίνει καλλιτέχνης. Ως επί το πλείστον καλλιτέχνης είναι αυτός ο οποίος έχει μια άποψη ή μια ιδέα και την μεταφέρει με ένα δικό του διαφορετικό τρόπο στους άλλους, είτε με την βοήθεια ενός μουσικού οργάνου είτε με την βοήθεια ενός καμβά, είτε με την βοήθεια ενός γλύπτου. Τα πάντα στον κόσμο τον οποίο μας περιβάλλει μπορεί να αποκαλεστεί τέχνη. Ακόμα και τα μαθηματικά. Ας μην ξεχνάμε ότι η αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όπως και η Ποιητική του Αριστοτέλη βασίστηκε στην αρχαία ελληνική τραγωδία και την ελληνική μυθολογία την οποία πολύ θεωρούν βατή μην γνωρίζοντας την πραγματική της αξία.

έγραψε η Βασιλική Δρακοπούλου