Ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Παλιλης μιλά στο fourketa.gr για την “Μέδουσα”.

Καλησπέρα Κωνσταντίνε και ευχαριστούμε για την παραχωρήσει της συνέντευξης στο fourketa.gr!

Ποια ήταν η κομβική ηλικία ή στιγμή που είπες τωρα θα γίνω σκηνοθέτης-
σεναριογράφος;

1.Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη στιγμή που είπα στον εαυτό μου ή στον
περίγυρό μου ότι θα γίνω συγγραφέας – σκηνοθέτης ή τουλάχιστον δεν έχω
καθίσει να το αναλογιστώ και να το αποκρυπτογραφήσω. Από παιδί θυμάμαι να
σκέφτομαι με λέξεις και εικόνες, έβλεπα σειρές στην τηλεόραση και φανταζόμουν
τι έκαναν οι ήρωες πριν και μετά από κάθε επεισόδιο, το ίδιο συνέβαινε και όταν
διάβαζα βιβλία. Ήρθε φυσικά, δεν πήρα επί της ουσίας, ποτέ καμία απόφαση.
Ήμουν, δεν έγινα.

2.Πιστεύεις ότι ένας ηθοποιός- σκηνοθετης πρέπει να είναι τελειόφοιτος δραματικής σχολής- σχολής σκηνοθεσίας ή το ταλέντο υπερισχύει τα πάντα;

Τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα είναι ανοιχτά, μπορεί να τα εξασκήσει όποιος
θέλει. Καλώς, κατά τη γνώμη μου, αλλά είναι ένα άλλο θέμα αυτό, που δεν είναι
της παρούσης. Η έμφυτη κλίση που έχει ένας καλλιτέχνης είναι σημαντική, αλλά
αν δεν καλλιεργηθεί και δεν ζυμωθεί με πρακτική εξάσκηση για να μάθει
εμπειρικά, δεν αρκεί. Αυτό κάνουν οι σχολές, σου μεταδίδουν μέσα σε σχετικά
μικρό διάστημα συμπυκνωμένη εμπειρία χρόνων και σου δείχνουν τεχνικές να
διαχειριστείς την όποια έμφυτη κλίση έχεις. Καμιά εκμάθηση της οποιαδήποτε
τέχνης δεν είναι ακαδημαϊκό μάθημα, είναι καθημερινή τριβή και σε αυτό
βοηθούν οι σχολές. Αλλά δεν είναι κανόνας, είναι θέμα τύχης, ποιοι καθηγητές θα
σε διδάξουν και αν έχεις την οικονομική άνεση να την πληρώσεις. Πολλοί
άνθρωποι δεν μπορούν να το κάνουν και πρέπει να το σεβαστούμε. Είμαι υπέρ να
είναι κάποιος τελειόφοιτος κάποιας σχολής, αλλά δεν απορρίπτω και το δεύτερο
ενδεχόμενο. Κοιτάζω την κάθε περίπτωση μεμονωμένα ανάλογα με ποιον ή ποια
έχω απέναντί μου. Δεν θα μου πει η ύπαρξη ή μη ύπαρξη ενός πτυχίου αν κάποιος
είναι καλός στην τέχνη του. Αν ήταν ιατρική θα μιλούσα από άλλο πρίσμα, αλλά
τώρα μιλάμε για τέχνη.

3. Είσαι χρόνια στον χώρο της συγγραφής κειμένων πως προέκυψε αυτό;
Διδάσκεις κιόλας ποσό δύσκολο είναι να μεταδόσεις τις γνώσεις κι τον τρόπο συγγραφείς κειμένων;

Δεν είμαι πολλά χρόνια, αλλά έχω μια μικρή εμπειρία και μέσω αυτής προσπαθώ
να βοηθήσω τους μαθητές μου. Το να δείξεις σε κάποιον τεχνικές δεν είναι
δύσκολο, η δυσκολία είναι ότι πρέπει να βρεις τον τρόπο να ξεκλειδώσεις τον
κάθε μαθητή ξεχωριστά και να τον παρακινήσεις να προχωρήσει. Για να μάθει
κάποιος, πρέπει να θέλει να μάθει και να αφιερώνει χρόνο σε αυτό. Η μάθηση
είναι θέμα του μαθητή και όχι του καθηγητή. Από εκείνον εξαρτάται πόσα κι αν
μάθει. Αν δίδασκα μαγειρική όσες φορές κι αν τους έλεγα τις αναλογίες των
υλικών και τους έδειχνα να ζυμώνουν, αν δεν ζύμωναν μόνοι τους, να πετάξουν
πέντε – έξι ζυμάρια κι άλλα τόσα να τα κάψουν, ψωμί δεν θα έφτιαχναν.

4. Στα καιρό της κρίσης οι καλλιτέχνες όπως κι άλλοι κλάδοι εργασίας περνάνε πολύ δύσκολα έχει χρειαστεί να κανείς άλλο επάγγελμα για επιβίωση;

Δυστυχώς για μένα, ναι. Έχει χρειαστεί να εργαστώ σε άλλα επαγγέλματα για να
επιβιώσω με τεράστια αποτυχία για όλους μας, για μένα, τον εργοδότη και τον
κόσμο που έπρεπε να εξυπηρετήσω. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν
το επάγγελμα που θέλουν και που έχουν σπουδάσει αφιερώνοντας χρόνο απ’ τη
ζωή τους. Αν κάποιος εργάζεται σε κάτι άλλο απ’ αυτό που θέλει, παίρνει τη θέση
από έναν συνάνθρωπο που ίσως του αρέσει ή μπορεί να έχει μεγαλύτερη ανάγκη
από εκείνον. Αν χρειαστεί στο μέλλον να εργαστώ σε κάτι άλλο πέραν του τομέα
μου, θα το κάνω ξανά – εξίσου αποτυχημένα φαντάζομαι – αλλά θα το κάνω. Η
εργασία, δίνει στον άνθρωπο ατομική ελευθερία και είμαι πρόθυμος να πληρώσω
όσο όσο και να θυσιάσω πράγματα για την ελευθερία μου.

5. Η περίοδος του εγκλεισμού λόγω Covid19 πως σε βρήκε; Δυσκολεύτηκες να προσαρμοστείς με την τότε συνθήκη;

Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι δεν μπορούσα να εκτελέσω καμιά καλλιτεχνική
δραστηριότητά μου και εκ του αποτελέσματος να εργαστώ, κόβοντας
παραστάσεις και καθυστερώντας τα επόμενα έργα, δεν δυσκολεύτηκα. Είμαι
σπιτόγατος. Δεν βγαίνω καθημερινά, μ’ αρέσει να μένω σπίτι. Παρόλα αυτά με
εξόργισε και με καταπίεσε το να μην έχω το δικαίωμα της επιλογής, την
ελευθερία του να επιλέξω να μείνω μέσα ή να βγω έξω.

6.Πες μας αγαπημένη ταινία και τρεις αγαπημένους ηθοποιούς- σκηνοθέτες που θαυμάζεις παγκόσμιος;

Δεν έχω ινδάλματα, ούτε αγαπημένους καλλιτέχνες που θα ήθελα να τους
μοιάσω. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σέβομαι και εκτιμώ τη γνώση τους, την
τεχνική τους και κατά συνέπεια τα έργα τους. Έχω μια μικρή αδυναμία στους
δημιουργούς. Πιο εύκολα θα εντυπωσιαστώ με έναν σεναριογράφο, σκηνοθέτη ή
μουσικό παρά με έναν ηθοποιό ή τραγουδιστή. Για να σου απαντήσω όμως, απ’
τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό και εκτιμώ το έργο τους είναι ο
Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο Τιμ Μπάρτον, ο Τόλκιν, κ.α. Το ίδιο ισχύει και για τις
ταινίες, δεν μπορώ να πω μόνο μία, οπότε… «Άρχοντας των δαχτυλιών», «Χάρι
Πότερ», «Μάτια ερμητικά κλειστά» κ.α.

7. Κίνημα me too. Εσυ έχεις δεχτεί περίεργες συμπεριφορές από πρόσωπα του χώρου; Και πες μας την άποψη σου για Λιγνάδη – Φιλλιπιδη -Κιμούλη;

Όλες οι περίεργες συμπεριφορές, που κακώς τις λέμε αόριστα «περίεργες» είναι
συγκεκριμένες και βρίσκονται στο ευρύ φάσμα από αγενείς ως εγκληματικές.
Προέρχονται από την εξουσία που έχει κάποιος ή νομίζει ότι έχει και νιώθει
ισχυρός. Ευτυχώς ή δυστυχώς από τότε που ξεκίνησα έτυχε με τον έναν ή τον
άλλο τρόπο να έχω τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στις δουλειές μου ή να
μοιράζομαι αυτή τη θέση με κάποιον άλλον, οπότε δεν μου έχει συμβεί το
παραμικρό. Αλλά και αλλιώς να ήταν τα πράγματα, είναι έτσι ο χαρακτήρας μου
που είτε συνέβαινε κάτι σε μένα, είτε ήμουν παρόν σε κάποιο συμβάν, δεν θα
ήταν καλή η κατάληξη για τον θύτη, όποιος κι αν ήταν. Για τους τρεις
προαναφερθέντες, δεν έχω γνώμη γιατί δεν τους γνωρίζω προσωπικά. Δεν έχω συνεργαστεί με κανέναν και δεν ήμουν παρόν στα συμβάντα. Οι υποθέσεις τους
είναι στα χέρια της δικαιοσύνης κι εκείνη θα κρίνει. Όλα τα άλλα είναι
συζητήσεις καφενείου και δεν μου αρέσει αυτή η κουλτούρα. Σε κάθε περίπτωση
τάσσομαι υπέρ των θυμάτων και ευελπιστώ το «me too» από κίνημα να γίνει
στάση ζωής στην καθημερινότητα όλων των ανθρώπων και σε όλα τα
επαγγέλματα. Δεν είναι το θέατρο και η τέχνη σάπια, είναι όλη η κοινωνία.

8. Αν σου έλεγα να επιλέξεις αποκλειστικά μια εποχή ποια θα διάλεγες; χειμώνα, καλοκαίρι, άνοιξη ή φθινόπωρο;

Χειμώνα. Άντε και λίγο φθινόπωρο κι αυτό για την προσμονή του χειμώνα. Δεν
αντέχω τη ζέστη. Υποφέρω, ακόμα και τον χειμώνα κυκλοφορώ με κοντομάνικα.
Επίσης με ενοχλεί ο ήλιος και με θλίβει ότι η μέρα κρατάει περισσότερο. Μ’
αρέσει η νύχτα. Θέλω κρύο, κουβέρτα, καναπέ, καφέ ή αλκοόλ, φαΐ και γλυκό. Το
καλοκαίρι έχει περάσει στην συνείδηση των Ελλήνων, ως διακοπές, πλασματικά
βέβαια γιατί οι διακοπές είναι λίγες σε σχέση με τη διάρκεια του καλοκαιριού και
εμένα δεν μ’ αρέσει να κάθομαι καθόλου. Χειμώνας, για τη δουλειά, για τις
γιορτές που κρύβει και για το χουχούλιασμα.

9. Σε 5 χρόνια από τώρα το 2027 πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου;

Καλύτερο και εξελιγμένο. Σιχαίνομαι τη στασιμότητα, θέλω να κινούνται τα
πράγματα, έχοντας πάντα μια βάση, μην είναι φτερό στον άνεμο. Με φαντάζομαι
καλύτερο άνθρωπο και καλύτερο καλλιτέχνη, να έχω μάθει πράγματα, να έχω
αποκτήσει δεξιότητες που δεν κατέχω και να έχω εξελίσσει τις όποιες
υπάρχουσες.

10. Πες μας λίγα λόγια για την «Μέδουσα»; Πώς εμπνεύστηκες να γράψεις το έργο;

Η «Μέδουσα» είναι ένας κοινωνικός μονόλογος με θέμα τη σεξουαλική
κακοποίηση των γυναικών. Όταν σκεφτόμασταν με τη Μαρία Σ. Αποστολάτου το
2019 ποιο θα ήταν το επόμενο έργο που θα γράφαμε, είχαμε πει ότι θέλουμε να
ασχοληθούμε με κάποιο πρόσωπο της μυθολογίας, αλλά όχι ήρωα, κάποιο
αδικημένο. Η Μέδουσα είναι ένα απ’ αυτά. Στο σχολείο, μας μαθαίνουν το
δεύτερο μισό του μύθου της, την γνωρίζουμε ως τέρας που πετρώνει όποιον την
κοιτάξει στα μάτια και άνδρες που θέλουν να θεωρηθούν ήρωες προσπαθούν να
την σκοτώσουν, μέχρι που το καταφέρνει ο Περσέας με τη βοήθεια της Αθηνάς.
Δεν μας αναφέρουν όμως ότι πριν ήταν μια παρθένα ιέρεια της Αθηνάς η οποία
βιάστηκε απ’ τον Ποσειδώνα και η Αθηνά, επειδή δεν μπορούσε να τιμωρήσει
εκείνον που ατίμασαν τον ναό της, τιμώρησε εκείνη μεταμορφώνοντας την σε
τέρας. Θέλαμε όμως γράψουμε ένα σύγχρονο έργο, καθημερινό και όχι
φαντασίας. Έτσι αποφασίσαμε να κρατήσουμε τον μύθο της σε συμβολικό
επίπεδο και να είναι η έμπνευση της ηρωίδας μας. Ο κόσμος που θα έρθει να δει
την παράσταση, δεν θα δει την ιστορία της Μέδουσας. Θα παρακολουθήσει τη
ζωή μιας νέας κοπέλας που βιάζεται για χρόνια απ’ τον πατριό της και παίρνει την
απόφαση να μεταμορφώσει τον εαυτό της σε «τέρας» που «πετρώνει» τους άντρες, παίρνοντας από εκείνους την σταθερότητα που είναι και η πηγή της
εξουσίας που νομίζουν οι άντρες πως έχουν πάνω στις γυναίκες. Δεν μπορώ να
πω περισσότερα, όποιος θέλει να μάθει το «τι» και το «πώς» μπορεί να έρθει στην
παράσταση, κάθε Δευτέρα στις 21:00 στο θέατρο τεχνοχώρος Φάμπρικα. Για λίγες ακόμα παραστάσεις.

11. Η βία μπορεί να μεταμορφώσει ένα θύμα σε θύτη;

Σαφώς. Όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές αν κάποιος υποστεί βία και το
έχει καταπιέσει μέσα του για καιρό, αν δεν δει κάποιον ειδικό ή δεν έχει
προσπαθήσει έστω μόνος του να το λύσει, αυτή η συσσωρευμένη πίεση που
νιώθει κάποια στιγμή θα ξεσπάσει. Θα εκδηλωθεί σε κάποιο τρίτο άτομο που
κατά πιθανότητα δεν θα φταίει.

12. Κάνε μια ερώτηση μόνος σου στον εαυτό σου κι απάντησε την ;

Θέατρο,κινηματογράφο ή τηλεόραση; Τι προτιμάς;

Όλα. Σέβομαι απόλυτα τους ανθρώπους που είναι ταγμένοι στο θέατρο ή στον
κινηματογράφο ή θέλουν να κάνουν μόνο τηλεόραση, αλλά δεν ενστερνίζομαι τις
απόψεις τους. Για μένα είναι όλα απλά ένα μέσο για να επικοινωνήσω τα έργα
μου. Τις ιστορίες που θέλω να πω στον κόσμο. Μόνο αυτό με ενδιαφέρει. Ένα
μέσο δεν είναι ούτε ποιοτικό, ούτε μη ποιοτικό, υπάρχουν έργα που γίνονται με
σκληρή δουλειά και τεχνική και έργα που δεν έχουν τίποτα απ’ τα δύο σε όποιο
απ’ τα προαναφερθέντα κι αν ψάξεις. Κάθε ένα απ’ αυτά έχει τους κώδικες του,
τις δυσκολίες, τις ευκολίες και το κοινό του. Ο δημιουργός αποφασίζει τι θέλει
και πως το θέλει. Το καλοκαίρι άνοιξα κανάλι στο youtube και ανέβασα κωμικά
σκετς. Άλλο μέσο, άλλοι κανόνες, άλλο κοινό και ανάγκες, οπότε άλλες οι
ιστορίες που θα «πω» εκεί γράφοντας και σκηνοθετώντας. Το ίδιο ισχύει βέβαια
και με τα βιβλία. Ναι μεν άλλη ηδονή έχει να πιάνεις στα χέρια σου ένα βιβλίο και άλλη να διαβάζεις σε μια οθόνη ebook ή να ακούς ένα audio book, αλλά δεν παύουν να είναι μέσα με τα οποία μπορείς να ψυχαγωγηθείς. Σημασία
δεν έχει το μέσο, αλλά η ιστορία του έργου.

13.Δώσε μια ευχή για το fourketa.gr ;

Εύχομαι μια χρονιά γεμάτη συνεντεύξεις, όμορφες ειδήσεις με επιλεκτικούς αναγνώστες και πολλά κλικς!

Το βιογραφικό του Κωνσταντίνου Παλιλη:

Κωνσταντίνος Παλίλης: Συγγραφέας – Σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου
του 1990 στον Πειραιά. Είναι πτυχιούχος του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής
«Tabula Rasa», ενώ έχει παρακολουθήσει και σεμινάρια υποκριτικής. Έχει γράψει
και σκηνοθετήσει σε συνεργασία με την Μαρία Σ. Αποστολάτου τα θεατρικά έργα
«Η εκδίκηση είναι γένους Θηλυκού», «Ἦτοι μὲν πρώτιστα ἄνθρωπος γένετο», «Το
Μαγαζάκι των αυτοκτονιών» (διασκευή), «Μέδουσα» κοινωνικός μονόλογος με θέμα
τη σεξουαλική κακοποίηση των γυναικών (παράσταση που τέθηκε υπό την αιγίδα της
Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των
φύλων), «Τα εγγόνια της Νικολίτσας». Έχει γράψει, σκηνοθετήσει και παίξει ως
ηθοποιός στην παιδική παράσταση «Η Γκρι Πόλη» η οποία διασκευάστηκε και
εκδόθηκε σε βιβλίο μαζί με το cd με τα πρωτότυπα τραγούδια του έργου απ’ τις
εκδόσεις iWrite. Έχει γράψει κείμενα και είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια σε διάφορα
stand up comedy show ενώ συμμετείχε στο πολυσυγγραφικό μυθιστόρημα «Εξ
αποστάσεως». Τα τελευταία χρόνια έχει διδάξει πληθώρα σεμιναρίων υποκριτικής,
συγγραφής παραμυθιού, λογοτεχνικού κειμένου και θεατρικού έργου.